Το νησί παραμένει η πατρίδα μιας μικρής αλλά ανθηρής αμπελοοινικής βιομηχανίας, με βάση την εγχώρια ποικιλία Ασύρτικο, με βοηθητικές καλλιέργειες δύο άλλων ποικιλιών του Αιγαίου, τον Αθηρί και τον Αϊδάνι.

Τα αμπέλια είναι εξαιρετικά παλιά και ανθεκτικά στη φυλλοξήρα (που αποδίδονται από τους τοπικούς οινοπαραγωγούς στο καλά στραγγιζόμενο ηφαιστειογενές έδαφος και τη χημεία του), οπότε τα αμπέλια δεν χρειάστηκαν αντικατάσταση κατά τη διάρκεια της μεγάλης επιδημίας φυλλοξήρων στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο οικοσύστημα τους, τέτοια αμπέλια φυτεύονται πολύ μακριά, καθώς η κύρια πηγή υγρασίας τους είναι δροσιά και συχνά υγραίνονται με τη μορφή κουλούρας, με τα σταφύλια να κλίνουν προς τα μέσα για να τα προστατεύουν από τους ισχυρούς ανέμους του νησιού.

Η αμπελουργική υπερηφάνεια του νησιού είναι το γλυκό και δυνατό Vinsanto (ιταλικά: "ιερό κρασί"), ένα επιδόρπιο κρασί από τα καλύτερα αποξηραμένα στον ήλιο σταφύλια απο τις ποικιλλίες Ασυρτικό, Αθηρι και Αηδάνι και υπό μακρά παλαίωση (μέχρι 20 ή 25 χρόνια για τα κορυφαία προϊόντα). Ωριμάζει σε ένα γλυκό, σκούρο πορτοκαλί, επιδόρπιο κρασί που έχει επιτύχει παγκοσμίως τη φήμη του και διαθέτει τα συνήθη αρωμάτα του Ασσύρτικου, δηλαδή των εσπεριδοειδών και των ορυκτών, με στρώσεις από καρύδια, σταφίδες, σύκα, μέλι και τσάι.